Παραμύθι για μεγάλους...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας νεαρός βασιλιάς, αγαθός και καλόψυχος, που ήθελε οι υπήκοοί του να ζούνε ικανοποιημένοι και χαρούμενοι. Επειδή, όμως, το βασίλειό του ήταν μεγάλο και δεν μπορούσε μόνος του όλο να το κουμαντάρει, όρισε σε κάθε του γωνιά κι από έναν αξιωματικό για να ζει από κοντά τα προβλήματα των ανθρώπων και να δίνει λύσεις. Ο βασιλιάς, κάθε τόσο, θα περνούσε από κάθε γωνιά για να δει αν όλα έγιναν καλώς κι αν η δουλειά των αξιωματικών ήταν αυτή που έπρεπε.

Όμως, κάποιοι αξιωματικοί, όσο περνούσε ο καιρός, άρχισαν να ζηλεύουν το βασιλιά και να κάνουν φθονερές σκέψεις γι’ αυτόν. «Γιατί –σκέφτονταν - αυτός να ζει στο παλάτι, να κυκλοφορεί με τη χρυσή άμαξα, να έχει τόσους υπηρέτες κι ό,τι λέει να γίνεται ενώ εμείς να μην απολαμβάνουμε όλα αυτά!». Έτσι,  άρχισαν να παραμελούν τη δουλειά τους επίτηδες με αποτέλεσμα οι υπήκοοι να διαμαρτύρονται ότι ο βασιλιάς τους δεν ενδιαφερόταν πια γι’ αυτούς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όποτε κάποιος τους ζήταγε μια χάρη του την έκαναν μόνο με ανταλλάγματα, ανάλογα με το τι είχε να προσφέρει ο καθένας, για να πλουτίζουν περισσότερο χωρίς να το ξέρει ο βασιλιάς. Άλλες  πάλι φορές εξυπηρετούσαν κάποιον τάχα χαριστικά, στην πραγματικότητα όμως εκβιάζοντας τη συνείδησή του για προσωπικά τους οφέλη. Κι αν κάποιος τους έκανε παράπονα και  δεν είχαν να κερδίσουν τίποτα απ’ αυτόν, του έλεγαν ότι ο βασιλιάς φταίει που δεν είναι ικανός να λύνει τα προβλήματα.

Σαν να μην έφταναν αυτά, άρχισαν να κάνουν παρέα με τους αντιπάλους του βασιλιά. Τρώγαν και πίναν μαζί τους και οι πόρτες τους ήταν πάντα ανοιχτές για αυτούς. Κι όταν είδαν ότι ο βασιλιάς δεν τους ενοχλούσε το έκαναν ξεδιάντροπα, μπροστά στον κόσμο, αυτοί μαζί με τους ραδιούργους με το αγγελικό πρόσωπο που έπαιρναν κι έδιναν πληροφορίες, κουτσομπόλευαν σαν κοινές γυναικούλες κι είχαν βάλει τελάληδες να κακολογούν το βασιλιά και να υπονομεύουν το έργο του. Αλλά ακόμα κι οι γυναίκες τους, συμπεριφέρονταν κι αυτές σα βασίλισσες και τα μυαλά τους είχαν πάρει αέρα και τριγύρναγαν δεξιά κι αριστερά σαν παγόνια, έχοντας συντροφιά τις φιλενάδες τους σα να ήταν οι κυρίες επί των τιμών κι ήθελαν να έχουν λόγο παντού κι έχωναν παντού τη μύτη τους.

Αυτή η κατάντια είχε επηρεάσει τη ζωή και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Όσοι παρέμεναν τίμιοι και μοχθούσαν καθημερινά δεν άντεχαν άλλο την αδικία και την άνιση μεταχείριση κι όπως ήταν επόμενο το σούσουρο έφτασε και στ’ αυτιά του βασιλιά. Ο καλός βασιλιάς δεν πίστευε το θράσος και την αχαριστία των αξιωματικών του που τούς είχε εμπιστευτεί για το καλό του βασιλείου του! Για μερόνυχτα σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν τι θα έπρεπε να κάνει. Εξάλλου, σε λίγες μέρες έφταναν τα Χριστούγεννα και το μεγάλο δέντρο μπροστά από το παλάτι θα γέμιζε από στολίδια και δώρα…………… ………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Αγαπητοί μας αναγνώστες,

 Μέρες που έρχονται, σκεφτήκαμε να σας κάνουμε να νιώσετε για λίγο παιδάκια και σας καλούμε να διαμορφώσετε εσείς, αφήνοντας ελεύθερη τη φαντασία σας, το τέλος του χριστουγεννιάτικου παραμυθιού. Εμπρός ,λοιπόν, στείλτε μας τη δική σας εκδοχή για το τι θα έπρεπε να πράξει ο βασιλιάς.

Καλές γιορτές σε όλους!!!

Δεν είναι ο γιαλός στραβός… στραβά αρμενίζουμε

Μέσα σε  λιγότερο από ένα μήνα η φωνή Διονύσου έφερε τα πάνω κάτω στις μέχρι τώρα διαμορφωμένες επικοινωνιακές ισορροπίες  του δήμου μας, αποτελώντας μια ελεύθερη φωνή με ξεκάθαρες προθέσεις που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Όπως ήταν αναμενόμενο κάποιοι ξεβολεύτηκαν και ενοχλήθηκαν από το περιεχόμενο των αναρτήσεών μας,  άλλοι πανικοβλήθηκαν με τα σχόλια των αναγνωστών και προχώρησαν σε εξίσου πανικόβλητες αντιδράσεις και κάποιοι άλλοι, στην αντίπερα όχθη, ανακουφίστηκαν και τα έδωσαν όλα για όλα αφού επιτέλους μπόρεσαν να εκφραστούν ελεύθερα. Μέχρι και κάποιοι χουβαρντάδες εμφανίστηκαν απ’ το πουθενά και προσφέρθηκαν να πληρώσουν όσο - όσο από την τσέπη τους (συνηθισμένοι να παρακάμπτουν τη νομιμότητα) προκειμένου ν’ ανακαλύψουν ποιος διαχειρίζεται τη φωνή Διονύσου! Τέτοια πρεμούρα και τέτοιος πανικός για την έκφραση του αυτονόητου… 

Απ’ όλα αυτά κρατάμε την ουσία γιατί αυτή είναι που μας ενδιαφέρει και σε αυτήν εστιάζουμε. Εξάλλου το έχουμε ξαναγράψει: το πρόβλημα δεν είναι η αντιπολίτευση και τα τσιράκια της αλλά η συμπολίτευση που μερικές φορές μόνο συμπολίτευση δε θυμίζει. Και καλό θα ήταν όποιοι θεωρούν ότι μέσα από αυτό το blog επιχειρείται μια ρήξη στους κόλπους της δημοτικής αρχής, ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και να διαπιστώσουν ότι η ρήξη ήδη υποβόσκει κι υποκινείται από τα ίδια τα στελέχη που περιστοιχίζουν το δήμαρχο. Εδώ μέσα, αυτή, απλώς καταγράφεται και αποτυπώνεται και μάλιστα καλοπροαίρετα και με μοναδικό σκοπό το καλό των δημοτών.

Τον Ζαμάνη τον ψηφίσαμε όχι επειδή μας άρεσε το baby face που απεικόνιζε η τεράστια αφίσα του προεκλογικού του κέντρου αλλά επειδή σιχαθήκαμε την πολιτική όπως την ξέραμε και πιστέψαμε στην τιμιότητα των προθέσεων και στο ήθος ενός νέου ανθρώπου που μπορεί μεν να εκλέχτηκε κατά τύχη, αλλά πάντως εκλέχθηκε, όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί κάποια στελέχη του, σε σημείο που να του  πριονίζουν την καρέκλα, επιστρατεύοντας μέχρι και τους οικείους τους. Ο Ζαμάνης μέχρι τώρα εξακολουθεί να μη μας έχει δώσει ενδείξεις ότι ρέπει προς τη διαφθορά, το βόλεμα ημέτερων και τη διασπάθιση του δημοτικού χρήματος. Φέρει αναμφίβολα τις ευθύνες του ως προς τον χειρισμό των στελεχών του αλλά όσο οι προθέσεις του παραμένουν αγαθές, το βάρος πάντα θα πέφτει στο επιτελείο του.

Η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι προσπαθεί εναγωνίως να αποτρέψει ιδιοτελείς προθέσεις που προέρχονται από ορισμένα στελέχη του τα οποία συστηματικά τον εκθέτουν εξόφθαλμα ή υπογείως, αφήνοντας εσκεμμένα να φανεί ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, σαμποτάροντας την κάθε προσπάθειά του να λειτουργήσει ο Δήμος όπως πρέπει, αναγκάζοντάς τον να παίρνει πάνω του αμαρτίες άλλων για να σώσει τα προσχήματα. Κι έτσι το δημοτικό έργο ή δεν προάγεται ή όπου υπάρχει, σκοπίμως αποσιωπείται. Αυτά τα στελέχη και οι πρακτικές τους αντιπροσωπεύουν την πολιτική όπως την ξέραμε, είναι η γνωστή πολιτική της κεντρικής εξουσίας (με τους γνωστούς ίδιους που προτάσσουν κυρίως το προσωπικό τους συμφέρον, την αυτοπροβολή τους, την πολιτική τους επιβίωση, τις πελατειακές σχέσεις, τη φίμωση κάθε παρεκκλίνουσας άποψης και άλλα πολλά και γνώριμα) που με θυμό βλέπουμε να εφαρμόζεται από ορισμένους και στο μικρόκοσμο του Δήμου μας και μάς δείχνει ότι αν συνεχίσουμε ν’ αρμενίζουμε έτσι, με μαθηματική ακρίβεια θα βουλιάξουμε αύτανδροι. Κι αν αυτό δεν προβληματίζει τους γνωστούς ίδιους που κουβαλούν την καρεκλίτσα τους ακόμα και στο κρεβάτι τους, προβληματίζει εμάς τους δημότες που τους ψηφίσαμε και που ακόμα ελπίζουμε ότι θα σοβαρευτούν και θα αντιληφθούν εγκαίρως ότι πρέπει καταρχήν να δουλέψουν και έπειτα να δουλέψουν σαν ομάδα με επικεφαλής το δήμαρχο, παραμερίζοντας ιδιοτελή κίνητρα και προσωπικές φιλοδοξίες. Και, κυρίως, ας μη νομίζουν ότι οι δημότες τρώνε κουτόχορτο…