Ο Κλέψας του κλέψαντος, Part II

Όταν πριν από πολλές δεκαετίες o Monicelli  παρουσίασε την  σπαρταριστή  κωμωδία «ο κλέψας του κλέψαντος», περιγράφοντας τις περιπέτειες μιας συμμορίας μικροαπατεώνων που ετοιμάζονταν για το μεγάλο «χτύπημα», αναφέρθηκε, με τον πλέον γλαφυρό και ξεκαρδιστικό τρόπο, σε μια διαχρονική θεματική που απαντάται ευρέως στα οργανωμένα κοινωνικά σύνολα, όπου κινούνται και δρουν στερεότυποι, επίσης διαχρονικοί και εύκολα αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες.

Η δική μας εκδοχή της ταινίας, εδώ στο Δήμο Διονύσου, διαφοροποιείται στις λεπτομέρειες: με φόντο έναν εμπρησμό, ο στόχος δεν είναι ένα ενεχυροδανειστήριο αλλά το ταμείο των σχολείων και η μπάζα δεν περιορίζεται σε ένα πιάτο με ζυμαρικά αλλά σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, κι αυτό σίγουρα δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα.

Τα παραπάνω προκύπτουν ως συμπέρασμα από εκθέσεις εταιρίας ορκωτών, στην οποία ο Δήμος ανέθεσε τον έλεγχο των οικονομικών στοιχείων των σχολικών επιτροπών. Για την πρωτοβάθμια σχολική επιτροπή, τα βασικά σημεία της έκθεσης έχουν ήδη παρουσιαστεί στο δημοτικό συμβούλιο και προκάλεσαν καθολική μουγκαμάρα στους παριστάμενους δημοτικούς συμβούλους, ακόμα και σ’ εκείνους που συνήθως δε βάζουν γλώσσα μέσα. Το sequel με την έκθεση για την δευτεροβάθμια επιτροπή αναμένεται, αλλά ακούγεται ότι θα αναδείξει τις ίδιες παθογένειες με της πρωτοβάθμιας, αν όχι χειρότερες.

Κοντός ψαλμός, αλληλούια! Εξάλλου, όπως είπαμε, αυτό που εκπλήσσει δεν είναι το στόρι και οι χαρακτήρες. Αξίζει, όμως, να θυμηθούμε τη στάση που κράτησαν κατά καιρούς, απέναντι σε όλο αυτό, θεσμικοί και μη. Αυτό μάλιστα κι αν έχει ενδιαφέρον!

ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΙΣ ΟΘΟΝΕΣ ΣΑΣ